Opowiadania o Lenie i Witku :-)

parys

A ja myślę... w co ja się wpakowałam.
Nawet jak cos napiszę to nie będzie tak szybko.

No ,koleżanki czekam na jakis ciąg dalszy tego co juz jest. Very Happy

niuńka

nic nie szkodzi my poczkeamy prawda Aga? Smile

Mój cd bedzie nie wiadomo kiedy pewnie znowu za 2 tyg jak mnie najdzie Razz

FABIAN2

parys zaczekamy. Ważne żebys cos naskrobała.

kAsIuNia_90

Wielkie dzieki za te opowiadanka:D Przyznam szczerze ze bardzio mi zaimponowały:Djestem pod wrażeniem.fajnie że umiescilyście dodatkowy temacik, który< przyznam> bardzio mnie pociąga:D Czekam na dalszy ciąg tych rewelacyjnych opowiadanek:D Ojj Wy to takie mądre jesteście:D...zazdroszcze:D Very Happy

niuńka

eee tam od razu madre po prostu czasem nie ma co zrobi z nadmiarem fantazji to sie pisze Razz

parys

Tu sie odezwała wrodzona skromność Niuńki. Smile

Ty lepiej pisz,bo będzie :mądra ale leniwa Very Happy

niuńka

heheh z leniwa to sie zgodze bo jestem okropnym Leniem Razz

Wczoraj mnie nawiedził pomysł ale to odbiagajac od bloga napisze wkrótce Razz

niuńka

Ha i napisałam moje wypocine zwiazane z przyszłymi wydarzeniami Razz

tylko sie nie smiejcie Razz

Oczywiscie c.d bedzie Smile

Mnóstwo ubrań dookoła, rozścielona kanapa i mężczyzna pąkujący swoje rzeczy do niewielkiej torby. Układaj je niedbale jedna koszula na drugiej. Nie miał ochoty tego robić. Jak każdy facet nie znosił się pakować. Tym bardziej, ze w jego głowie siedziało tysiące myśli. Chyba sam pogubił się w tym wszystkim. Szczęście przeplatane rezygnacja…wciąż jakieś wątpliwości, jakieś „ale”. Miał tego serdecznie dość. Chciał nareszcie mieć spokój i albo z nią być na prawdę, albo zapomnieć. Kiedy przeczytał jej listy…kochała go. Tylko dlaczego wciąż nie mogli być razem, tylko dla siebie? Dlaczego nie potrafiła odciąć tej pępowiny, która odcinała jej dopływ tlenu, nie dopuszczała świeżości. Jednak nie mogł zrzucić całej winy na nia. Mimo wszystko tez zawinił, ale tak bardzo chciał mieć ja przy sobie…chciał, żeby nareszcie była tylko jego. Podrapał się po głowie i zauważył, ze już czwarty raz składa w kostkę ta samą koszulkę. Rzucił wszystko i usiadł na podłodze opierając się o kanapę. Kiedy rano do niego przyszła i była taka radosna, czuł, ze mogą być szczęśliwy. Bał się jednak, ze znowu czeka go rozczarowanie. Ciągle traktował ja z dystansem, ale dziś…wydawało mu się, ze nie wytrzyma…wybuchnie i zatopi się w tych delikatnych ustach. Pierwszy raz od dłuższego czasu udało im się spokojnie porozmawiać. Czas na jakieś konkretne postanowienie…to właśnie dlatego dał jej te klucze. Chciał, żeby się do niego wprowadziła…chciał wrócić do domu przepełnionego jej zapachem…Usłyszał ciche pukanie do drzwi. Spojrzał na zegarek…było grubo po 22.
-Czego?!
Drzwi nieśmiało się otworzyły, a zza nich wynurzyła się znajoma postać
-Przeszkadzam?
Poczuł jak serce zaczyna mu szybciej być…dlaczego ciągle tak reagował?
-Właściwie nie. Pakowałem się…
-Ale chyba ci nie idzie- popatrzyła z uśmiechem na stertę ubrań na podłodze
-No wiesz- poskrobał się po głowie- ale chyba nie po to przyszłaś…
-Chciałam się pożegnać
-Przecież widzieliśmy się w szpitalu- podszedł do okna i popatrzył na latarnie oświetlające alejki przy szpitalu
-Witek…
-Co zrobiłaś z kluczami?- odwrócił się do niej i spojrzał przenikliwym wzrokiem pod którym się rozpływała
-Mam je w kieszeni
-Wprowadzisz się?
-Mówiłam ci, ze najpierw…
-Tak wiem…
-Witek, ja na prawdę chce z toba zamieszkać
-To zrób to!
-Ale…
-Lena proszę cie zdecyduj się w końcu na coś
-Ale ja wiem czego chce!
-W takim razie zostań ze mną dzisiaj
Przez chwile zapanowało kompletne milczenie. Obydwoje wpatrywali się w siebie z niezwykłym uporem. Lena nie wiedziała co w tej chwili powinna zrobić. Pogubiła się, ale dzisiejszy dzień w pracy…Spuściła wzrok i usiadła obok sterty ubrań.
-Dobrze…- wzięła do ręki jego koszule i machinalnie zaczęła ja składać. Nie wiedziała dlaczego ale ogarnęło ja kompletne zażenowanie. Nie potrafiła na niego popatrzeć i czuła, ze policzki pali gorący rumieniec.
-Co robisz?
-…
-Lena!- uklęknął przy niej i oparł się o jej kolana- jeśli nie chcesz…
-Chce…- w końcu popatrzyła mu w oczy- tylko…
-Przestań i tak miałaś ciężki dzień, zjemy cos
-Najpierw pomogę ci się spakować
Oboje uśmiechnęli się nieśmiało i zaczęli porządkować bagaż Witka.

parys

Łaaa... Zanieś to Niuńka do tych scenarzystów.Błagam!
Dlaczego im nigdy coś takiego nie przyjdzie do głowy.
Sentymentalny się człowiek zrobił... Razz

niuńka

hehe jakbym mogła to bym podrzuciła Razz

Juz pisze dalej nie wiem co mnie wzieło, ale normlanie taka sceknka jest wg mnie konieczna Razz

FABIAN2

niuńka i przerwałaś w najlepszym momencie.

niuńka

wybaczcie jutro wsadze dalej bo teraz juz padam ta woda wypompowała we mnie energie Smile

dobranoc i buziole :*

niuńka

Dobra wsadzam nastepny moj wymysł napisany na odstresowanie po ciezkim dniu Smile

Oboje uśmiechnęli się nieśmiało i zaczęli porządkować bagaż Witka. Nie odzywali się tylko składali ubrania. Kiedy Lena wkładała ostatnia koszule do torby poczuła jego silna dłoń odgarniającą jej kosmyk włosów z czoła. Popatrzyła na niego i uśmiechnęła się subtelnie.
-Dzięki za pomoc
-Nie ma sprawy, faceci nie sa w tym dobrzy
-Poradziłbym sobie gdyby nie…- ugryzł się w język
-Gdyby nie co?
-Nic
-Witek!
-Gdybyś mi nie zaprzątała głowy swoja osoba
-Mogę wyjść- zasmuciła się i sięgnęła po swój płaszcz. Szybko złapał ja za reke
-Nie o to mi chodziło. PO prostu za dużo myślałem i nie mogłem się skupić na tym pakowaniu- wciąż trzymał jej dłoń w swojej. Czuła jak od stóp do głow przepełnia ja ciepło. Podeszła bliżej i zrobiła to co tego pamiętnego wieczoru w szpitalu. Nic nie mówiąc po prostu zatopiła się w jego lekko spierzchniętych wargach. Miała na to ochotę od tamtej chwili jednak wciąż brakowało jej odwagi…bała się, ze ja odtrąci, a tego nie chciałaby przeżywać. Jednak w tej chwili żadne z nich się nie odsunęło, jakby przez długi czas czekali tylko na to. Ich usta splatały się w niepewnym, ale namiętnym pocałunku. Kobieta poczuła jego silne dłonie na swoich biodrach. Przylgnęła do niego jeszcze mocniej. Oderwał się od nie i przytrzymał twarz w dłoniach patrząc postu w załzawione oczy.
-Co się stało?
-Jestem szczęśliwa
-Chyba mam dejavu
-Tak bo znowu się boje
-To ja powtórzę, ze przy mnie nie masz się czego bać- przytulił ja mocno do siebie i pocałował w czubek głowy. W jego ramionach na prawdę przestawała się bać. Tyle razy znajdywała w nich oparcie i ratunek, ale nie tak jak dziś…nie tak jak teraz
-Jesteś głodna?
-Troszkę
-To może cos zamówimy?
-A nie możemy sobie tak postać?
-W zasadzie to możemy, ale nogi nam zdrętwieją i zacznie burczeć w brzuchach- uśmiechnął się lekko i skierował w stronę telefonu. Wybrał numer do włoskiej knajpki i zamówił wspólną kolacje. Lena tymczasem spakowała resztę drobiazgów i usiadła na łóżku. Witek podszedł bliżej i usadowił się obok niej. Siedzieli ponownie skrępowani swoim milczeniem. Zupełnie nie wiedzieli jak się zachować, co mówić. Każde bało się błędnego słowa…gestu…
-Witek ja mu na prawdę wszystko powiem w niedziele
-Dobrze…- spuścił głowę
-Ty ciągle myślisz, ze ja pobiegnę na każde jego zawołanie
-A tak nie było do tej pory?
-Było, ale teraz jak jesteś przy mnie…jesteś prawda? Musze czuć, ze jesteś wtedy będę miała więcej siły, żeby to wszystko zakończyć
-…
-Witek…
-Lena ja sam nie wiem. Jak znowu cos mu się stanie, ty znowu pobiegniesz, a ja zostanę kompletnie sam
-Nie zostawię cie samego rozumiesz. Za dużo mnie kosztowało zrozumienie co na prawdę czuje, żebym teraz mogła zrezygnować z tego uczucia
-Jesteś tego pewna?
Popatrzyła na niego przenikliwie i pogładziła dłonią po ostrym policzku
-Jestem i dlatego zostałam…- patrzyli na siebie długo i bez słowa. Oddychali miarowo i szybko. W końcu rozległo się pukanie do drzwi. Witek zżerał się na równe nogi o odebrał zamówienie. Rozłożył wszystko na talerzach. Usiedli na podłodze niczym małe dzieci zajadając się spaghetti
-Pycha!- Lena wciągała makaron do ust
-Wiedziałem, ze ci będzie smakować
-A skąd ta pewność?
-Wiesz ja znam upodobania kobiet
-No fakt zapomniałam jakim ty jesteś macho i podrywaczem- uśmiechnęła się zalotnie wycierając usta serwetka i sięgając po kieliszek wina
-Wiesz…taki wieczór z toba mi się marzył
-MI też
-No chodź tu do mnie- pociągnął ja za reke tak ze po chwile znalazła się w jego silnych ramionach. Zanurzył twarz w jej włosach i zachwycał jej zapachem
-Pięknie pachniesz- delikatnie zaczął składać pocałunki na jej szyi
-Witek…-przymknęła oczy- ty jutro wcześnie wylatujesz
-Tak wiem- wciąż nie przestawał błądzić ustami
-kocham cie- odwróciła się w jego stronę ściągając z siebie marynarkę
-Ja ciebie tez, nawet nie wiesz jak bardzo…

parys

Dobrze,że Cie tak naszło.Przynajmniej jest co czytać. Laughing

Cdn...?

niuńka

hehe jak chcecie to nastapi Smile