Opowiadania o Lenie i Witku :-)

parys

Przeczytałam.Rozanielona idę spać.
Very Happy

niuńka

dzieki za ten entuzjazm ja tez sie zbieram bo padam na twarz :*

xatty

Milych snów dziewczynki;)

niuńka

Wzieło mnie przez Halley na napisanie czegos tak od podstaw zupełnie nie zwiazanego ze scnariuszem no moze tak nie do końca Smile

Mam nadzieje, ze Wam sie spodoba Smile

-Lena!
-…
-Lena do cholery podaj mi ten ssak!
Młoda stażystka w lednogórskim szpitalu stała zszokowana przy stole operacyjnym ze ssakiem w reku. TO co działo się na sali operacyjnej odbierało jej mowę. Od dziecka marzyła, żeby zostać chirurgiem jednak nigdy nie spodziewała się, ze rozcięta klatka piersiowa i mnóstwo, bryzgającej dookoła krwi zrobi na niej takie piorunujące wrażenie. Była już prawie rok w szpitalu w Leśnej Górze, jednak to była pierwsza poważna operacja przy której dyrektor Tretter pozwolił jej asystować. Czuła jak nogi lekko uginają się pod ciężarem własnego ciała a dłonie drżą tak, ze nie może tego opanować. Mejer zakrwawionymi rękoma wyrwał jej ssak z reki i odessał nadmiar krwi z klatki piersiowej. Ona nadal stała nieprzytomna z szeroko otwartymi oczyma i nie potrafiła wydusić z siebie słowa. Tretter był wyraźnie zdenerwowany
-Pani Leno proszę się wziąć w garść albo wyjść. Nie dość, ze mamy ciężko z tym pacjentem to zaraz pani nam zemdleje!
-Ja….- przełknęła głośno ślinę i rzeczywiście zaczęło jej się robić słabo
-Siostro proszę ja stad wziąć!- drobna pielęgniarka objęła stażystkę w pasie i wyprowadziła przed blok operacyjny usadawiając na krześle.
-Dobrze się pani doktor czuje?
-Tak… tzn słabo mi i….- drobna postać osunęła się powoli na oparciu krzesła. Przerażona pielęgniarka zaczęła ja uderzać po policzku jednak nie poskutkowało. Jak oparzona wpadła do pokoju lekarskiego gdzie została zatopionego w papierach i jak zwykle złowrogiego doktora Witka Latoszka. Zdyszana nie mogła nic dokładnie powiedzieć
-Doktorze…bo...do...doktor….
-Siostro spokojnie co się dzieje?- zaniepokojony odłożył kolejna karte z historia choroby jakiegoś pacjenta i spojrzał na pielęgniarkę
-Doktor Starska zemdlała i ja…ja nie mogę jej ocucić- wydyszała w końcu
Latoszek zerwał się na równe nogi strącając kilka kartek na podłogę.
-Gdzie ona jest?
-Na korytarzu przed blokiem
-I zostawiła ja pani sama zwariowała pani?!- odepchnął zdenerwowana dziewczynę stojącą w drzwiach i pobiegł na wskazane miejsce. Kiedy zobaczył jej drobne ciałko i zwisające bezwładnie rece cos w nim drgnęło. Podszedł nieśmiało i delikatnie uderzył w policzek
-Lena halo…
Nie reagowała złapał nadgarstek i sprawdził tętno. Było słabe…zdenerwował się tym jeszcze bardziej. Nie zastanawiając się długo zawiesił jej rece na swojej szyi i wziął w ramiona. Kiedy poczuł jej ciepło przy sobie głośno przełknął ślinę. Nie potrafił określić tego uczucia, które wzbierało w nim za każdym razem, kiedy była blisko niego. Kiedy chociaż na chwile mógł zatopić się w jej niebieskich oczach. A może po prostu bał się zdefiniować te wszystkie emocje, które w nim obudziła? Nigdy wcześniej nie czuł czegoś takiego…Musiał sobie jednak zdawać sprawe z tego, ze jest jego podopieczna, która ma czegoś nauczyć. Trudno było o tym pamiętać, kiedy tak dobrze czuli się w swoim towarzystwie. Codziennie rano, kiedy pojawiała się w pokoju lekarskim, taka świeża i chętna do odkrywania nowych rzeczy, uśmiechał się na jej widok. Zaczynali swoje zgryźliwe docinki, które niekiedy kończyły się złośliwymi uwagami i kłótnią. Jednak zawsze umieli znaleźć jakiś kompromis. Stali się przyjaciółmi…Przynajmniej tak mu się do niedawna wydawało…
Dotarł z nia do pokoju lekarskiego i delikatnie położył na miękkiej, białe sofie. Odgarnął jasne włosy, opadające niesfornie na aksamitne czoło i spojrzał na blada twarz z niepokojem. Zwilżył gaze i przyłożył zimny kompres na czoło i dekolt. Siedział tak przy niej i nie wiedział co myśleć. Ponownie złapał jej nadgarstek i zmierzył tętno. Było ustabilizowane. Nieśmiało chwycił jej drobną dłoń i pogładził jakby chciał sprawdzić czy jest tak aksamitna na jaka wygląda. Miał nieodparta pokusę przyłożyć ja do swojego policzka. Z tych marzeń wyrwał go cichy jęk. Lena powoli otworzyła oczy i wysunęła swoja dłoń z jego uścisku.
-Co się stało?- ściągnęła kompres z czoła i usiadła
-Połóż się jeszcze słaba jesteś
-Tylko mi nie mów ze….
-Zemdlałaś…
-Przy operacji?
-Nie, pod blokiem pielęgniarka cie wyprowadziła.
Dziewczyna przez chwile wpatrywała się ze spuszczona głowa w podłogę. Wszystko wracało z niesamowita intensywnością. Zatopiła twarz w drżących dłoniach i rozpłakała się. Witek kompletnie nie wiedział co powinien w tej chwili zrobić. Nie lubił, kiedy płakała, a ostatnio zdarzało jej się to coraz częściej.
-Lena przecież nic się nie stało- te słowa wydawały mu się niezwykle głupie
-Jak to nic!- popatrzyła na swojego przełożonego zapłakanym wzrokiem. Nic nie rozumiał. Nikt jej nie rozumiał…- i ja chce być chirurgiem?!- znów zanurzyła twarz w dłoniach.
-Hej!- usiadł obok niej na sofie i nieśmiało szturchnął ja ramieniem- myślisz, ze ja co ? Od razu byłem taki twardziel?
Podniosła wzrok i z zaciekawieniem spojrzała na Witka uśmiechającego się kącikiem ust. Ten jego uśmiech lubiła najbardziej. Był niepewny i taki rzadki, jednocześnie tak bardzo przyjazny. Otrząsnęła się…dlaczego myśli w takiej chwili o jego uśmiechu…?
-A nie byłeś?
-No coś ty! Ja kopyrtnąłem przy zszywaniu łuku brwiowego jak zakładałem szwy, a jeszcze wcześniej jak u nas na wsi krowa się cieliła a mi kazali sprawdzać rozwarcie- popatrzył w okno i roześmiał się do wspomnień
Lenie od razu poprawił się humor wybuchnęła głośnym śmiechem na myśl o Latoszku sprawdzającym rozwarcie u cielącej się krowy.
-No widzisz? Nie jesteś pierwsza i nie ostatnia która tak się zachowała. To ludzki odruch a lekarz tez człowiek. Poza tym dopiero zaczynasz tak prawdziwie leczyć
-Wiesz… jak widziałam jak się wykrwawia jak nie mogą mu pomoc…pomyślałam, ze on umrze, ze nie jesteśmy w stanie nic zrobić…
-Lena…czasami tak jest, ale musimy wałczyć do końca, to nasza praca i takie…hmmm…powołanie? Najważniejsze pytanie jest takie czy chcesz to robić?
-Jasne!
-To sprawa załatwiona
-Ale jeszcze pewnie czeka mnie rozmowa z Treterem
-Stefan nie jest katem, sam kiedyś zaczynał
Lena uśmiechnęła się do Witka i oparła głowę na jego ramieniu. Siedział jak sparaliżowany. Chciał ja objąć, jednak szybko cofnął reke, która uniosła się właśnie w tym geście.
-masz tu chusteczkę- podał zmięta chusteczkę, która właśnie wyjął z kieszeni fartucha
-Dzieki Latoszek jesteś prawdziwym przyjacielem- wytarła mokre od łez policzki i wysiąkała nos
-Tak przyjacielem…- szepnął do siebie
-Co mówisz?
-Nie nic takiego mruczę sobie- nie chciał dłużej czuć jej zapachu tak blisko siebie. Sprawiało mu cierpienie poczucie, ze nie może tak na prawdę wykonać w jej stronę żadnego gestu na jaki miał ochotę. Bał się….
Podniósł się i zaczął zbierać z podłogi karty, które wcześniej zrzucił ze stołu.
-Pomogę ci- Lena kucnęła przy nim i pomogła zbierać. Przypadkiem ich dłonie spotkały się przy ostatnim dokumencie. Poczuła na sobie jego męski dotyk. Spojrzał w swoje ulubione niebieskie oczy i poczuł jak boli go serce.
-Zostaw, już sobie poradzę- szybko odsunął dłoń i wstał
-Latoszek co jest?
-Nic po prostu nic…
Zaczął przeglądać jakieś rzeczy tak żeby nie patrzeć na jej twarz, sylwetkę…chciał, żeby stad wyszła i…
-Lena Tretter chce z toba pogadać!- Mejer wpadł do lekarskiego
Dziewczyna spoglądnęła na Latoszka ostatni raz z niepokojem. Nie potrafiła czasami zrozumieć jego zmiennych zachowań. Raz czuły i opiekuńczy, za chwile skryty i pełen sprzeczności.
-Ok. już ide na wykład. Dzieki Latoszek
-nie ma sprawy- odburknął tylko zatopiony w lekturę
Wyszła i nie wiedziała co powinna myśleć o zachowaniu swojego najlepszego przyjaciela, przyjaciela, którego miała na wyciagnięcie reki, przyjaciela, który był w niej zakochany, chociaż ona o tym nie wiedziała….

C.D.N

FABIAN2

niuńka a to jest dalszy ciąg tego co pisałaś wcześniej, czy może cos nowego. Bo ja już nie bardzo pamiętam tych wcześniejszych.
I uśmiałam sie do łez, chyba wiesz z którego kawałka opowiadanka.

niuńka

to jest cos zupełnie nowego Wink

do tamtego nie chce mi sie wracac Smile

A z kawałka chyba wiem bo ja tez sie smiałam jak pisałąm

xatty

Ale oczywiście będziesz kontynuowala poprzednie opowiadanka prawda?? Smile

A to obecne to sama słodycz:)

niuńka

to na blogu to bede bo to moje seytymenty sa hehehe a to tak na spontana wyszło Smile

FABIAN2

A nie bedziesz kontynuowała tego co wcześniej tutaj wrzucałaś. Przecież możesz pisać do tamtego.Xatty a Twoje kiedy. A kiedy cedek Nacioll

xatty

Moje bedzie nawet dzisiaj ale później troszke:).Z tego co pamiętam to Marta, też miala coś napisać Smile

FABIAN2

No to xatty czekamy Wink

niuńka

FABIAN2

szkoda, bo tamte były fajne.

niuńka

wiesz ale mi sie je źle pisało okropnie i nie chce na siłe ciagnac

FABIAN2

O.K.Nic na siłe.