Opowiadania o Lenie i Witku :-)

Gość

Super!

parys

Nacioll ,udało Ci sie.Jak zwykle ciekawe.Po takim paskudnym dniu miło poczytać Very Happy

Xatty,jeśli juz napisałas,to daj.Na pewno jest dobre Very Happy

marta

Jaki Parys paskudny dzień? piękny słoneczny tylko troche chłodny

parys

Nawet nie zauważyłam co jest za oknem.Ty sie gościsz,to Tobie dobrze,a sprzatam chałupe. Very Happy

niuńka

Naciolka juz czytałam na gg ale powiem ze fantastyczne no Smile

Xatty koniecznie wsadzaj Smile

kAsIuNia_90

Xatty, kochana niewymiękaaajjj=) pomyśl ile ludu czeka na Twój tekst:P
Proooszę, zarzuć opowiadankiem=P

mcone · Gość

a ja chce tylko powiedziec ze Nacioll jest świenta:), ale moją wręcz idolką Smile

jest NIUŃKA!! Very Happy

xatty

Ok zarzuce, ale dopiero wieczorkiem pewnie, bo jeszcze musze troszkę dopracować, a w ciągu dnia nie mam kiedy, nawet nie wiem, czy obejrzę odcineczek:( Sad

kAsIuNia_90

Xatty, pocekam ile będzie trzebaa Very Happy

Ooo! jaka ulga... pojawiła się nowa pisareczka Very Happy

Juss mamy trio:)
Xatty, oh dziękuję i podziwiam odwagii:)
Dobrej nocki:)

Gość

Nie mogę sie doczekać!

kAsIuNia_90

Lenka, ślicznego masz avka i buffonika Very Happy

Błekit-ulubiony kolor Anitki Sokołowskiej:P
SweEeEeeEeEt:)

niuńka

Gość

xatty

Wybaczcie, że dopiero teraz, ale niestety nie miałam jak wcześniej:)

Masz takie oczy...

Poranne promienie słońca wlewały się przez okno do niewielkiego pokoju lekarskiego w Leśno Górskim szpitalu, oświetlając słodko śpiącą, na kanapie, Milenę Starską, odbywającą w tymże szpitalu staż. Owe promienie nadały jej takiego uroku, że siedzący przy biurku doktor, Witek Latoszek, nie mógł oderwać oczu od jej pięknej, okolonej blond włosami, twarzy. Siedział jak zaczarowany, z błogim wyrazem twarzy i delikatnym uśmieszkiem. Zajęty kontemplacją jej delikatnej urody, nawet nie zauważył, że Lena się obudziła i wpatruje się w niego swoimi pięknymi zielonymi oczami. To właśnie jej oczy działały na niego jak magnez, mógłby wpatrywać się w ich głębię godzinami.
-Cześć Latoszek. Co mi się tak przyglądasz? – zapytała dziewczyna, wyrywając Witka z zamyślenia.
-No witam śpiocha. A nie nic, tylko tak sobie myślę.
-Tak, tak, oczywiście, lepiej mów co się dzieję, bo jakoś dziwnie błyszczące oczy masz. – Lena uśmiechnęła się, a Witek lekko zawstydzony, momentalnie spuścił wzrok.
-Nie ma o czym mówić, po prostu myślę. No jak tam się spało? Nie śnił Ci się Twój ulubiony lekarz?? – Latoszek szybko zmienił temat.
-A wyobraź sobie, że śnił mi się jeden przystojny lekarzyna, - z uśmiechem odpowiedziała Lena – jednak Pawica to bardzo przystojny mężczyzna, trzeba przyznać.
-No wiesz, jak możesz przy takim przystojniaku, jak ja, za którym uganiają się tabuny dziewcząt, do tego nie byle jakich bo pielęgniarek, mówić o Pawicy. Chcesz, żebym już nie pociągał tak kobiet? Konkurencji dla mnie szukasz?? To po prostu śmieszne, bo kto mógłby rywalizować z kimś takim jak ja. – W tym momencie nie wytrzymali i oboje wybuchnęli śmiechem.
-No nie wiem jak ja śmiem. Ależ, ze mnie wredna baba no. A już mówiąc poważnie, to może, mój Ty przystojny opiekunie, powiedz, dlaczego pozwoliłeś mi spać na dyżurze i to jeszcze tak długo, co? – Lena przybrała najbardziej naburmuszoną minę, na jaką ją było stać w tym momencie.
-Ponieważ byłaś zmęczona, poza tym noc była spokojna, poza kilkoma drobnymi urazami, nic się nie działo. -Latoszek udal, że nie słyszey określenia "mój", jednak sprawiło ono mu niezwykłą radość.
-Mimo wszystko, powinieneś mnie obudzić. W końcu jestem tu po to, aby się czegoś nauczyć, a śpiąc nie nabiorę praktyki, jak mniemam. – pomimo udawanej złości, była Witkowi wdzięczna, że jej nie budził. Nauka na LEP nie pozwalała jej się wyspać ostatnimi czasy, a i kłótnie z narzeczonym odbierały jej siły witalne.
-No już nie denerwuj się tak. Złość piękności szkodzi. Lepiej wstawaj już z tego jakże wygodnego posłania, bo mamy jeszcze obchód. A potem zmykaj, do tego swojego dziennikarzyny, bo pewnie usycha z tęsknoty, aby znowu powitać Cię awanturą, że kolejną noc spędzasz w szpitalu, a nie z nim, zamiast słodkim buziakiem i pytaniem jak minął dyżur. – powiedział z irytacją i ironią Witek.
-Znowu się czepiasz! – odpowiedziała Lena, ale w myślach przyznała Latoszkowi rację.
Jej relacje z Bartoszem ostatnio uległy gwałtownemu pogorszeniu, zważywszy, że niedługo miał odbyć się ich ślub, nie nastawiało to optymistycznie. Świadomość, że zapewne czeka ją kolejna kłótnia, Lenie odechciało się wracać do domu. Stosunki między nimi były bardzo napięte, odnosili się w stosunku do siebie bardzo chłodno. Dziewczyna nie rozumiała w sumie, o co chodzi Bartoszowi. Jego zarzuty, co do jej częstej nieobecności w domu, spowodowanej dyżurami, były wręcz śmieszne. Jednak Lena nie chciała pogarszać i tak nieprzyjemnej już sytuacji przypominaniem, że jeszcze niedawno, Bartosz sam nie spędzał zbyt wiele czasu w domu, poprzez swoje wyjazdy w poszukiwaniu nowych materiałów do reportaży. Ona starała się być wyrozumiała, wiedziała bowiem ile praca znaczy dla Bartosza, ba ona sama uwielbiała prace w szpitalu i zupełnie nie mogła zrozumieć co kieruje złością Bartosza. Nie zdawała sobie sprawy, ze to zwykła zazdrość o coraz bardziej zażyłe kontakty, które zaczęły łączyć ją i Latoszka, nim powoduje. Nie rozumiała, że to nowa przyjaźń budowała mur między nią, a Bartoszem.
-Halo Lenka!!! Co się dzieję? Mówię do Ciebie. – wyrwał ją z zamyślenia glos Witka.
-Nic, nic. Wszystko w porządku. – uśmiechnęła się słabo.
-Na pewno? – Latoszek podszedł do niej i delikatnie odsunął opadające na jej twarz kosmyki włosów. Zaglądną jej przy tym w oczy i mimowolnie zakołatały mu się w myślach słowa pewnej piosenki „Masz takie oczy zielone, zielone jak letni wiatr zaczarowanych lasów i zaczarowanych malw...”.Troska słyszalna w głosie i natarczywe spojrzenie ciemnych oczu, kazały Lenie spuścić wzrok.
-Tak, tak na pewno – odpowiedziała szybko, rumieniąc się przy tym. – Lepiej już pójdę. – Wstała z kanapy i ruszyła w kierunku drzwi. Jednak coś nagle kazało jej się zatrzymać i jeszcze raz zerknąć na lekarza, który wciąż się w nią wpatrywał.
Jakaś niewidzialna siła przyciągała ją do niego. Teraz widziała w nim swojego najlepszego przyjaciela, który jednak wzbudzał w niej wiele emocji, które wywoływały w niej trudny do zdefiniowania lęk .W jego konsekwencji spychała te emocje na dno swojej podświadomości i nie pozwalała im wypłynąć na wierzch.
Nie wiedziała, ze owe emocje miały wkrótce zmienić całe jej życie.

No to maci moje wypocinki. Smile

kAsIuNia_90

Ema:P
Oooch Xatty, cuudne opowiadaanko:P
Załóż blogaska i twórz kolejnee Very Happy

Twoja twórczość mi zaiponowałaaa:P Bombaa:P
Kochana, nie marnuj talentu:P Pisz, proszzeeee Very Happy

Pozdrawiam Very Happy