Opowiadania o Lenie i Witku :-)

FABIAN2

Wiecie co dziewczyny dochodzę do wniosku, że za długo każecie czekać na te Wasze nowe opowiadanka.
Ale szybciej czas leci w oczekiwaniu na nie.

FABIAN2

Dziewczyny jak macie jakieś opowiadanka to wrzucajcie. Wink

gość

Aniu, Ada- kiedy następne części opowiadanka? Nie mogę się doczekać! Very Happy

Gość

ja też! ;D;D poprzednimi cdkami narobiłyście nam smaku a teraz znowu czekamy... Wink

Gość

również czekam na cd waszych opowiadań, bo szczerze mówiąc mają o wiele lepszy scenariusz niż ten, jaki prezentują nam aktorzy w piątki o 20.05 i niedziele o 16.15 Smile

Ania

Zamierzałam wrzucić kolejną część w weekend, ale jeszcze nie skończyłam. W ogóle, nie lubię pisać, kiedy do końca nie wiem, co chcę napisać. Tak właśnie teraz mam i to pewnie dlatego nie potrafię skończyć - tzn. zaplanowałam juz sobie wczesniej początek i koniec, a teraz muszę jakoś środek sobie uporządkować Razz

Z racji studiów coś ode mnie raczej pod koniec tygodnia, kiedy będę w domu Wink

zygus

Gość

ODC.429

“Maybe I'm amazed at the way you're with me all the time
Maybe I'm afraid of the way I leave you
Maybe I'm amazed at the way you help me sing my song
Right me when I'm wrong
Maybe I'm amazed at the way I really need you”

Minęło kilka tygodni ... Witek pracował, pracował ...pracował. Cóż Witek uciekał ... uciekał od problemów. Nosząc w kieszeni tą małą kartkę ... adres wybłagany od Burskiej. Ale nie miał odwagi. Kiedy już miał tam jechać.. rezygnował. Bo cóż on jej ma powiedzieć, kiedy już nie wierzy w żadne jego słowo ? Uspokajały go tylko stałe relacje Zosi , że z Leną w porządku ... i że już jest po dodatkowej chemii ... Nie mógł sobie wybaczyć, że nie był przy niej.
- Hej – Agata przywitała się z Witkiem wchodząc do lekarskiego – co taki markotny dziś?
Udał, że nie słyszy pytania.
- Wyniki Pani Jadwigi znów się pogorszyły... – zaczął, kompletnie omijając temat
- Ale raczej nie z tego powodu wyglądasz jak półtora nieszczęścia – stwierdziła Agata lekko ironizując.
- To był komplement ? Dziękuję bardzo– wysłał jej sarkastyczny uśmiech – tymczasem... zapewne Pani Jadwidze znów spadł cukier i chyba nas bardziej potrzebuje teraz, niż ja Ciebie . – spojrzał na nią życzliwie, przepuszczając ją w drzwiach.
***
Godzinę później ...

Siedząc we dwójkę w pokoju lekarskim Witek siedział przy biurku zatopiony w papierkowej robocie, a Agata popijając herbatę na kanapie usilnie nad czymś myślała. Nagle jej sztywny wzrok odwrócił się w stronę Witka :
- Wiem, że dużo namieszałam w twoim życiu ... Przepraszam ..Byłam egoistką, nie zważałam na to co ty czujesz, a czułeś i czujesz coś innego niż ja sądziłam ...nie potrafiłam się pogodzić z tym ,że ..
Latoszek energicznie odwrócił się na krześle w jej stronę zdziwiony nagłym przypływem szczerości u Agaty. Zaczął wsłuchiwać się w jej monolog.
- To już nie ma znaczenia ..zostawmy to .. – odparł do niej uspokajającym tonem
- A teraz ... dotarło do mnie, że straciłam najlepszego przyjaciela, który wspierał mnie nawet wtedy kiedy go raniłam
Witek usiadł koło niej i odpowiedział:
- Nie straciłaś – uśmiechnął się do niej a ona spojrzała na niego smutnymi oczami.
- Wyprowadziła się przeze mnie .. – kontynuowała po chwili ciszy
- Nie .. nie .. nawet tak nie myśl – oburzył się nagle –to wyłącznie moja wina – dodał pospiesznie – ja wszystko zniszczyłem... – zamyślił się
Energicznie wstał z kanapy.
- ... bierzmy się do pracy . Chodź na obchód .. i uśmiechnij się w końcu – żartobliwym tonem zwrócił się do Agaty
Dziewczyna wychodząc z nim z lekarskiego spojrzała na niego przenikliwie i powiedziała :
- Jeszcze nie wszystko stracone
Latoszek tylko uśmiechnął się do niej i po przyjacielsku objął.

***

Monika postanowiła po pracy odwiedzić Lenę. Nie miała jej za złe zatajonego stanu rzeczy. Teraz liczyła się tylko Starska i czy wszystko u niej w porządku.
Pukała w drzwi.. dobre 5 minut...cisza. Korzystając z tego, że drzwi były otwarte weszła.
- Lena ..jesteś tu? – spytała głośno wchodząc do pustego pokoju
Nagle Starska wyszła z łazienki
- Jestem, jestem ..cześć – przywitała się z Moniką
- Co ty taka blada jesteś ? – spytała uważnie ją obserwując. Lena nerwowo poprawiała poduszki na sofie usilnie chcąc zmienić temat.
- Napijesz się herbaty ? – uśmiechnęła się jakby nigdy nic do Moniki
- Tak... ale nie odpowiedziałaś... dobrze się czujesz ? – spytała badawczym tonem
- A jak mam się czuć... – odpowiedziała rozkładając filiżanki
- Przecież widzę , że nie jest za dobrze
- Zwykłe skutki uboczne po chemii – Lena odpowiedziała spokojnie nalewając herbaty.
- Nie powinnaś teraz mieszkać sama – stwierdziła poważnie patrząc w zmęczone od całonocnej bezsenności oczy Starskiej.
Lena odłożyła filiżankę na stół i fałszywie spokojnym głosem spytała:
- A z kim mam mieszkać według Ciebie ?
- Lena nie denerwuj się, nie miałam w ogóle tego na myśli ...
- Miałaś – spojrzała się pobłażliwie na Monikę
- Ok. ... ok. przyznaję – złamała się Zybert uśmiechając się, po czym dodała po chwili – wydaje mi się , że zrozumiał ..
- To już nie ma znaczenia – Lena spuściła głowę
Po chwili ciszy Monika spytała :
- Może chociaż pojedź do Torunia?
- Nie ... nie - spojrzała na koleżankę smutnie się uśmiechając – zmieńmy temat .proszę .

I tak też się stało. Temat zszedł na nieco lżejszy tor. Plotkowały dobre 3 godziny. Starska tego potrzebowała.. obecności kogoś znajomego.. bliskiego. Mimo gawędzenia „o niczym” Monika zauważyła, że Lenka jest myślami gdzieś indziej ... i że bardzo źle znosi chemię...
Po wyjściu przyjaciółki, Lena znów z impetem pobiegła do łazienki ...

***

Cały dzień pracował ..badał, pomagał ludziom ..ale w środku toczył nieustanna walkę ..i tak odkąd się wyprowadziła...Dziś również bił się z myślami ...”jechać ..nie jechać” ..nie chciał znów tego schrzanić.. nie chciał żeby znów myślała, że się lituje. „Czy nie można tak bez słów... deklaracji .. jak kiedyś?” – pomyślał ... „Przecież najważniejsze, że nigdy nie przestałem ...”
- A ty jeszcze tutaj ? – z letargu wyrwała go Agata
- Tak ... co mówiłaś ? – spojrzał na nią rozkojarzony
- No ... chyba już skończyliśmy na dziś – uśmiechnęła się do niego – wszystko gra? -spojrzała na niego zdziwiona
- Taak.. – zerwał się nagle z krzesła i pospiesznie zaczął ubierać kurtkę
- To co wracamy razem ? –spytała Agata zdejmując kitel
- Nie .. wiesz co Agata ..muszę jeszcze coś załatwić – uśmiechnął się do niej porozumiewawczo ... Agata tylko odwzajemniła spojrzeniem ..jednoznacznym spojrzeniem i uśmiechnęła się. Witek już miał wystartować z lekarskiego gdy w progu zatrzymała go Monika.
- O .. dobrze, że Cię widzę Witek
- Tak ?
- Muszę ci coś powiedzieć – zaczęła tajemniczo
- Monika przepraszam, spieszę się ..narazie- zbył ją i szybkim krokiem ruszył przez korytarz
- Ale Witek ... – zawołała jeszcze za nim Zybert

***
Stał pod tymi drzwiami dobre pół godziny z wymiętą w ręku kartką.. Jeśli tam wejdzie ..wszystko się zmieni ..wszystko już będzie musiało być jasne i klarowne. „Kiedy jej wyznam co czuję ..nie uwierzy .” – zadręczał się ... „Teraz już nie będzie miało znaczenia co powiem.. tylko co zrobię”... Podniósł ściśniętą pięść w stronę drzwi . Zapukał. Pukał tak donośnie i długo, że sąsiadka z naprzeciwka wychyliła swoje wścibskie lico przez wąską szparę drzwi.
Witek ją zauważył i wprost spytał ...
- Przepraszam , nie widziała może Pani czy ta kobieta wychodziła z mieszkania ?
- Ona mało co wychodzi.. – odpowiedziała obojętnie
- Aha ..dziękuję
- Powinna być teraz w domu.. – dodała od niechcenia i zamknęła drzwi.
Latoszek postanowił zadzwonić na jej komórkę. Dzwonek było słychać zza drzwi. Teraz był już po prostu zdenerwowany i zaniepokojony.
- Lena ! otwórz .. jesteś tam ?! – zaczął zdecydowanymi uderzeniami walić w drzwi.
Nikt nie odpowiadał.
Wybrał numer do Pawicy
- Hej .. Adam musisz mi pomóc ..coś się złego dzieję z Leną ..nie otwiera drzwi a komórka dzwoni za ścianą...cos jest nie tak – zdawał mu relacje roztrzęsiony
- Może po prostu nie ma ochoty z tobą się widzieć- odpowiedział flegmatycznym ..irytującym głosem.
- Stary daruj sobie ..bierz któregoś z obsługi i przyjeżdżaj
- Witek ..nie mogę się teraz urwać ..mam młyn na Izbie ..nie wiem idź do dozorcy może .
- Dobra ... cześć – wyłączył telefon poirytowany
- Czego się Pan tak rozbija tutaj .. ?- spytała ta sama kobieta
- Pod którym numerem mieszka dozorca ? – spytał nie zwracając uwagi na jej pretensje
- Pod 4 na parterze .. – odpowiedziała – coś się stało ? – spytała zaciekawiona, szukając nowej sensacji.
Witek ruszył na dół po schodach . 5 minut później był już z nim pod drzwiami Leny.
Zadzwonił do niej ponownie .. nie odbierała ..tylko ten dźwięk dzwonka...
- Wyważaj Pan te drzwi ! – zdenerwowany krzyknął na dozorcę
- Ja tak nie mogę po prostu włamywać się każdemu do mieszkania ...człowieku – tłumaczył się mężczyzna
Witek tracił do niego cierpliwość. Jego wyraz twarzy mówił wszystko. Zaczął nerwowo krążyć po klatce schodowej. Nagle z impetem odwrócił się do mężczyzny , przyparł go do ściany i zagroził prosto w twarz:
- Jeśli teraz nie otworzysz tych drzwi ..obaj będziemy mieli ją na sumieniu . – po czym puścił jego wymiętą pod szyją od uścisku koszulę.
Dozorca zabrał się do pracy.
- Szybciej ..Jezu ..
- Robię co mogę
W końcu udało się .. Latoszek wtargnął do mieszkania. Nic nadzwyczajnego, lekki bałagan. Brakowało Leny . Zajrzał do dwóch pokoi .. kuchni, na końcu została mu łazienka... Drzwi były uchylone ..otworzył je szerzej ...
- Jezu...

FABIAN2

No, no. Nieźle. Wink

Gość

Przez te zakończenia w takich momentach ja po prostu kiedyś tu padnę i będziecie mnie mieć na sumieniu... No, w każdym razie jestem ciekawa, co też dalej zrobisz... Mam nadzieję, że cedeczek wkrótce Smile

Ogólnie super.
Ode mnie może coś w tym tygodniu, jeśli odkopię się od nawału polskiego, rosyjskiego i innych przedmiotów... I przezwyciężę moją niemoc twórczą (od ostatniego opowiadanka nie napisałam ani słowa)...
W każdym razie, czekam na cedeczka od Ani z wielką niecierpliwością, i z równie wielką czekam na cedeczka od Ady Wink

Anna Z

Ada, super! Szkoda, że w serialu tak letnio, tak nijako. U ciebie są emocje.

gość

vehae

No Ada... to coś dla mnie. Kiedy nastepna część?