:)

kasiaw

warto by obejrzeć. Very Happy

FABIAN2

Marzec 2009.

01.03 Niedziela 19:00 Duża Scena TPB spektakl kameralny Drugie zabicie psa
wg Marka Hłaski
Reżyseria: Wiktor Rubin

15.03 Niedziela 17:00 Mała Scena TPB Łaknąć
Sarah Kane
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

15.03 Niedziela 20:00 Mała Scena TPB Łaknąć
Sarah Kane
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

16.03 Poniedziałek 17:00 Mała Scena TPB Łaknąć
Sarah Kane
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

16.03 Poniedziałek 20:00 Mała Scena TPB Łaknąć
Sarah Kane
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

17.03 Wtorek 19:00 Mała Scena TPB Łaknąć
Sarah Kane
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

25.03 Środa 19:00 Duża Scena TPB Witaj/Żegnaj
Suzan Lori-Parks
Reżyseria: Jan Klata

27.03 Piątek 19:00 Duża Scena TPB Witaj/Żegnaj
Suzan Lori-Parks
Reżyseria: Jan Klata

28.03 Sobota 19:00 Duża Scena TPB Witaj/Żegnaj
Suzan Lori-Parks
Reżyseria: Jan Klata

29.03 Niedziela 19:00 Duża Scena TPB Witaj/Żegnaj
Suzan Lori-Parks
Reżyseria: Jan Klata

FABIAN2

Kwiecień 2009

14.04 Wtorek 17:00 Mała Scena TPB Łaknąć
Sarah Kane
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

14.04 Wtorek 20:00 Mała Scena TPB Łaknąć
Sarah Kane
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

15.04 Środa 18:00 Duża Scena TPB Witaj/Żegnaj
Suzan Lori-Parks
Reżyseria: Jan Klata

16.04 Czwartek 16:00 Mała Scena TPB Łaknąć
Sarah Kane
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

16.04 Czwartek 18:00 Duża Scena TPB Witaj/Żegnaj
Suzan Lori-Parks
Reżyseria: Jan Klata

17.04 Piątek 18:00 Duża Scena TPB Witaj/Żegnaj
Suzan Lori-Parks
Reżyseria: Jan Klata

18.04 Sobota 18:00 Duża Scena TPB Witaj/Żegnaj
Suzan Lori-Parks
Reżyseria: Jan Klata

20.04 Poniedziałek 18:00 XXXIV Krakowskie Reminiscencje Teatralne NA FESTIWALU Łaknąć
Sarah Kane
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

FABIAN2 · Wysłany: Śro 19:08, 18 Mar 2009 Temat postu:

16-03-2009
Ksiądz H., czyli Anioły w Amsterdamie

W Teatrze Wybrzeże rozpoczęły się właśnie próby do spektaklu Ksiądz H., czyli Anioły w Amsterdamie wg Księdza Heleny i Ostatniego zlotu aniołów Mariana Pankowskiego. Reżyseruje Bartosz Frąckowiak, scenografię do spektaklu przygotowuje Paweł Wodziński. Prapremiera - 7 maja na Scenie Malarnia.

Rok 2019, w szemranej dzielnicy Amsterdamu księdzem zostaje kobieta. Ma zmierzyć się z problemami ludzi marginesu, światem w stanie kryzysu, w którym dawne role społeczne już nie obowiązują, a nowe jeszcze się nie wykształciły. Jej ewangelizacyjny i polityczny projekt – interesująca i pociągająca mieszanka chrześcijaństwa z lewicowością – ponosi jednak klęskę. Dlaczego, skoro wydaje się adekwatną odpowiedzią na problemy współczesnego świata? Na ile wpłynęła na to jej bliska relacja z Mężczyzną – gwałcicielem, który nie rozumie, że „intensywność nie musi być gwałtem” – a na ile błędnie wybrane środki? A może coś jeszcze? W spektaklu – wprowadzony na zasadzie „teatru w teatrze” – odbędzie się też ostatni zlot aniołów, które spotkają się, by podsumować losy świata, zabawić się w poetycki slam, opowiedzieć heretycką i apokryficzną historię Sodomy, popolitykować i poerotyzować sobie trochę rubasznie, a trochę na serio. Matka Boska w tym świecie zdegradowanej wyobraźni religijnej, to albo „wyoutowane z realu” żeńskie bóstwo, bezsilne i bezpłodne – wbrew polskiej tradycji myślenia o Niej – albo sentymentalna, oszukana figura – Matka Boska-gadżet – której zadania ograniczone zostały do sfery konsumpcyjnej. Czy coś zdoła wybudzić ją z letargu? Czy kobiecość odnowi religię i wspólnotę?

W spektaklu występują: Katarzyna Kaźmierczak (Gerda de Stuip, Małgorzata), Anna Kociarz (Anna van Prium, Dorota), Emilia Komarnicka (Lieve), Anita Sokołowska (Ksiądz Helena), Jacek Labijak (Sekretarz, Architekt), Cezary Rybiński (Biskup) oraz Marek Tynda (Mężczyzna).

Pozostali realizatorzy: Krzysztof Kaliski (muzyka), Wojciech Puś (reżyseria światła).

Bartosz Frąckowiak o spektaklu: Pankowski fascynuje mnie swoją postawą sprzeciwiającą się wszelkiej fetyszyzacji: doświadczeń historycznych, narodowego obyczaju i narodowych figur, pamiątek, instytucji, figur religijnych, pamięci... Jego niezwykła wyobraźnia tworzy literackie tropy nieoczywiste, paradoksalne, hybrydyczne – a przez to posiadające potencjał krytyczny, prowokujące do teatralnego i myślowego eksperymentu, wyznaczającego nowe ramy debaty, nowe linie podziału w dyskusji. Połączenie dwóch tekstów, które określiłbym za popularnym nurtem współczesnej myśli jako „postsekularne”, czyli dramatu „Ksiądz Helena” i prozy „Ostatni Zlot Aniołów” pozwoliło mi podjąć temat relacji między religią, polityką, estetyką i doświadczeniem egzystencjalnym. W tym świecie rozmytych granic, popękanych struktur społecznych, niejasnych tożsamości pączkują różne nowe, często zabawnie opisane przez Pankowskiego, mniejszości, które doskonale potrafią wykorzystać koniunkturę na różnorodność, walcząc o swoje własne interesy. Lilipuci chcą narzucić innym swoje proporcje przestrzenne i walczą z ikonograficzną dyskryminacją „małych rozmiarów” u El Greca, zgwałcone kobiety czynią ze swojej opresji walor i korzystają ze statusu „ofiary”. Tylko pozornie paradoksalnie perspektywa Biskupa jako konserwatywnego katolika, nie uznającego ani odważnej teologicznej myśli, ani podmiotowości wiernych, i równocześnie cynicznego kapitalisty – religijnego brokera i bossa tego świata – doskonale współgra z perspektywą mniejszości. Ich interesy zazębiają się i stymulują wzajemnie. W tym świecie w stanie kryzysu potrzeba nowego uniwersalizmu, który nie miałby totalitarnego charakteru, lecz uwzględniał perspektywę jednostkową. Szansą na tę nową formułę zarazem religijną i wspólnotową jest projekt kobiety – Księdza Heleny. Jej postawę nazwałbym „lewicowym chrześcijaństwem”, w którym najważniejsza jest podmiotowość człowieka, jego wolność nie tylko „do”, ale też „od”: od odwiecznej religijnej i politycznej manipulacji, od ideologii i artefaktów, które uniemożliwiają podejmowanie świadomych wyborów życiowych, od biopolityki, która nakłada regulacje na ludzkie ciała i samo „życie”, od poczucia winy, które nie ma nic wspólnego z sumieniem, od instytucji, które swoje interesy przedstawiają jako „prawo naturalne”, w końcu od społecznych automatyzmów, które czynią z ludzi „psy Pawłowa”. Ks. Helena widzi istotę chrześcijaństwa w walce z biedą i poniżeniem człowieka, w wolności i równości, w odpowiedzialności i etyce podmiotowej, a nie tej narzuconej z góry, w odnowieniu horyzontalnych relacji międzyludzkich, dowartościowaniu ciała, zmysłowości, seksualności w jej różnych wymiarach i wariantach. Jednym z jej oponentów jest Biskup, który uosabia „rozum cyniczny” tego świata: na życie religijne patrzy jak na wykresy giełdowe, kręci „deale” z „ludźmi nocy”, a za kwintesencję doświadczenia religijnego uznaje relację hierarchiczną. Bywa w tym jednak przekonujący! Niestety, choć blisko mi do ideałów i celów Ks. Heleny, to środki, którymi chce „zmienić świat i ludzi” często okazują się zbyt sentymentalne, naiwne, nieadekwatne wobec „społeczności marginesowych”. A może jest też w jej postawie domieszka pychy i egoizmu? Ostatecznie okazuje się, że społeczność w stanie kryzysu, skonfrontowana z niewygodną, obcą im perspektywą Księdza Heleny, czyni z niej „kozła ofiarnego” i wydala poza swoje terytorium. Tym samym traci szansę na przemianę i nową formułę. Dlatego końcówkę odczytuję nie tylko jako klęskę projektu Heleny, ale przede wszystkim jako klęskę całej społeczności. W osobie Heleny w niezwykle ciekawy sposób łączą się sfery egzystencji i polityki, ciała i prawa, a także doświadczenia religijnego i instytucji. W przedstawieniu odkrywam jej tożsamość, wytwarzaną przez nią w sferze publicznej jako rodzaj spektaklu czy performansu, skontrastowaną z jej „kobiecym” działaniem w sferze prywatnej. Stopniowo obie sfery zaczną się na siebie nakładać, prowadząc do klęski projektu Heleny. W strukturę „Księdza Heleny” wkomponowałem na zasadzie „teatru w teatrze” fragmenty z „Ostatniego Zlotu Aniołów”. To Ksiądz Helena wystawia „Zlot” jako spektakl ze swoimi wiernymi. To jedna z jej nowych propozycji duszpasterskich. Helenie trochę zależy na tym, aby poprzez teatr pokazać Biskupowi własną wizję teologii zmysłowej, humanistycznej, lewicowej, egzystencjalnej, a trochę chce zadziałać terapeutycznie na społeczność, pomagając ludziom odkryć zupełnie nowe sfery ich natury. Na ten „teatr w teatrze” można też spojrzeć jak na fantazję tego świata na swój własny temat, jego sen, scenę wizualizacji figur zbiorowej psychiki. Anioły podzielone zostały na komanda, czyli grupy mniejszościowe skupione wokół jakiejś idei czy działania. Ten temat już bezpośrednio łączy „Zlot” z „Księdzem Heleną”. Z drugiej strony anioły zachowują się jak ludzie, są rozseksualizowane, rubaszne, zmysłowe, ale też zatroskane o losy świata, ekologię, ekonomię. Są melancholijne – część z nich to anioły nielotne. Być może ten zlot to takie ostatnie gesty ostatnich aniołów-ludzi, bo Bóg już jest tak słaby, że nie ma siły troszczyć się o swoje Stworzenie.

Marian Pankowski - poeta, prozaik, krytyk literacki i tłumacz. W 1938 rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, które przerwał wybuch wojny. Brał udział w działaniach kampanii wrześniowej, później należał do Związku Walki Zbrojnej. Aresztowany w 1942 przez gestapo, był więźniem obozów koncentracyjnych w Oświęcimiu, Gross-Rosen i Bergen-Belsen. Po wojnie osiadł w Belgii, gdzie ukończył studia slawistyczne, otrzymał obywatelstwo belgijskie i pracował jako wykładowca współczesnej literatury polskiej oraz lektor języka polskiego na uniwersytecie Universite Libre w Brukseli. Doktorat napisał o Leśmianie. W latach 1953-1959 był stałym recenzentem paryskiej ”Kultury”. Zajmuje się także przekładami polskiej poezji na język francuski oraz niemieckiej i francuskiej na język polski. Większość jego twórczości była tłumaczona na język francuski, część na niemiecki i holenderski. Jako poeta debiutował w 1938 wierszem Czytanie w zieleni, ogłoszonym na łamach lwowskiego lewicowego pisma "Sygnały". Wydał m.in. kilka zbiorów wierszy (Sto mil nad brzegiem, 1958), tom prozy poetyckiej (Smagła swoboda, 1955, nagrodzona przez paryską ”Kulturę”), opowiadania, powieść (Granatowy goździk, 1972) oraz utwory sceniczne. Za książkę Ostatni zlot aniołów otrzymał Nagrodę Literacką Gdynia 2008 w kategorii Proza.

Bartosz Frąckowiak - absolwent Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim i międzyuczelnianych studiów w Akademii ‘Artes Liberales’. Członek Zespołu Krytyki Politycznej. Dramaturg spektakli wyreżyserowanych przez Wiktora Rubina: Tramwaj zwany pożądaniem Tennesee Williamsa w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (2006), Terrordrom Breslau według powieści Tima Staffela w Teatrze Polskim we Wrocławiu (2006), Lilla Weneda Juliusza Słowackiego w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (2007), Przebudzenie wiosny Franka Wedekinda w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (2007), Drugie zabicie psa Marka Hłaski w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (2007). Spektakle realizowane z Rubinem poruszały problematykę mediów i wytwarzanych w nich ideologii, a także związku polityki i ekonomii z „teatrem życia codziennego”. Jako dramaturg i komentator inspirował do poszukiwania nowych teatralnych form i estetyk, które miały nie tylko adekwatnie opisać współczesny świat, ale też zaangażować widza w problem, wywołać w nim postawę krytyczną. W tym okresie jego myślenie silnie inspirowały teatralne idee B. Brechta i „estetyka performatywności”. Od pewnego czasu w roli dramaturga pracuje z Agnieszką Olsten. Razem zrealizowali Otella W. Szekspira w Teatrze Narodowym w Warszawie (2008) i Samsara Disco (utwór sceniczny według Iwanowa A. Czechowa i Życia owadów W. Pielewina) w Teatrze Polskim we Wrocławiu (2009). Reżyserował czytanie Białego dmuchawca M. Pakuły na Festiwalu Raport w Gdyni. Interesuje się nowymi i tradycyjnymi mediami, antropologią miasta, myślą postsekularną i psychoanalizą. Analizuje związki estetyki z polityką, a swoimi działaniami stara się przełamać szkodliwy rozdział teorii i praktyki, nauki i sztuki, idei i środków wyrazu. Autor projektu „Performatyka Warszawska”, realizowanego w Instytucie Teatralnym w Warszawie i REDakcji KP (styczeń-czerwiec 2008). Z coraz większą pasją odkrywa polskie tradycje kulturowe i nurty literackie nieobecne we współczesnej myśli i realizacjach teatralnych. Poprzez artystyczne odnowienie zawartych w nich idei chce podjąć istotną debatę na tematy najistotniejsze dla polskiego życia zbiorowego.

Paweł Wodziński - absolwent Wydziału Aktorskiego (1989) i Wydziału Reżyserii Dramatu (1993) PWST im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. W czasie studiów stypendysta Ministra Kultury i Sztuki. Debiutował w Teatrze Dramatycznym w Warszawie przedstawieniem Woyzeck Georga Büchnera w 1992 roku. Na początku swej kariery reżyserował i tworzył scenografię w wielu teatrach polskich, m.in. w Teatrze im. A. Mickiewicza w Częstochowie (Horsztyński, 1994), Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie (Zamiana, 1996). W 1998 roku był założycielem i szefem towarzystwa teatralnego – stowarzyszenia powołanego do promocji współczesnej dramaturgii oraz głoszącego ideę teatru społecznie zaangażowanego. Choć towarzystwo zrealizowało tylko 3 premiery, w tym Shopping and Fucking Ravenhilla i Zbombardowanych Sarah Kane, 2 projekty dramaturgiczne oraz doprowadziło do wydania kilku książek, to miało decydujący wpływ na rozwój dramaturgii współczesnej w Polsce. W latach 2000 – 2003 Dyrektor Naczelny i Artystyczny Teatru Polskiego w Poznaniu. Teatr ten w czasie dyrekcji Wodzińskiego zrealizował głośne premiery i koprodukcje (Noc Helvera, Martwa Królewna, Oczyszczeni, 4.48 Psychosis), wielokrotnie nagradzane na różnych festiwalach i przeglądach. Centrum Dramaturgii działające przy teatrze zorganizowało projekty dramaturgiczne, wprowadzając do polskiego teatru nowe teksty i zjawiska. Wodziński wyreżyserował w Poznaniu Roberto Zucco Bernarda-Marie Koltesa oraz stworzył scenografię do kilku przedstawień m.in. Nocy Helvera, Entartete Kunst, Hamleta wtórego i Księcia Niezłomnego. Za uczynienie Teatru Polskiego w Poznaniu przestrzenią sporu nagrodzony Medalem Młodej Sztuki. W latach 2005 – 2007 kurator polskiej ekspozycji narodowej na 11 Praskim Quadriennale, a następnie kurator wystawy Przestrzeń teatru zaangażowanego w Narodowej Galerii Sztuki „Zachęta” w Warszawie (2007). Jest autorem scenografii do przedstawień teatralnych, telewizyjnych, a także operowych. m.in. Preparaty Ingmara Villqista (Teatr Wybrzeże 2001) Wesele Stanisława Wyspiańskiego (Teatr Wybrzeże 2005, Teatr Śląski w Katowicach 2007), Lucrezia Borgia Gaetano Donizettiego (Teatr Wielki w Łodzi, 2004), Terrordrom Breslau (Teatr Polski we Wrocławiu 2006), Lilla Weneda (Teatr Wybrzeże 2007). W Teatrze Polskim w Bydgoszczy wyreżyserował i stworzył scenografię do sztuki Stanisława Wyspiańskiego Powrót Odysa (2007) oraz spektakl Krasiński. Nie-Boska komedia. Instalacja teatralna.(2008) a także przestrzeń i kostiumy do Sprawy Dantona (2008). W Teatrze im. Modrzejewskiej w Legnicy stworzył przedstawienie Polacy umierają wg sztuk Franza Xavera Kroetza (2009). Jest współautorem polskich przekładów angielskich sztuk współczesnych (Shopping and Fucking Marka Ravenhilla i Zbombardowani Sarah Kane) oraz autorem tekstów teoretycznych m.in. Czy ciągle będziemy zarażeni listopadową gorączką?(Monachium 2003) Szanse polskiego teatru politycznego (Zurich 2004), Transformacja Rzeczywistości. Rzeczywistość transformacji (Warszawa 2007).

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

FABIAN2 · Wysłany: Pon 17:34, 30 Mar 2009 Temat postu:

Jeszcze jedna opinia z tego roku na temat ,,Nordost,,

"Nordost" - tragiczne oblicze wojny

O międzynarodowym terroryzmie mądre głowy ekspertów i profesorów powiedziały i napisały już chyba wszystko. Gdzieś w tym wszystkim ginie jednak człowiek, który jest przecież najważniejszy. Ludzkie dramaty i tragedie związane z wojną pokazuje sztuka "Nordost", którą można oglądać w bydgoskim teatrze.

"Nordost" to historia 3 różnych kobiet, utrzymana w stylistyce reportażu/dokumentu. Spektakl grany jest na kameralnej scenie bydgoskiego teatru. Już wchodząc na salę zauważamy, że jest inaczej - wchodzimy niejako od tyłu, widząc trzy aktorki czekające w oddzielnych boksach, przy mikrofonach. Przez pewien czas publiczność obserwuje aktorki jedynie na ekranach telewizorów. Dopiero potem bohaterki przesiadają się na krzesła umieszczone na scenie.

Mamy 3 różne kobiety, 3 różne historie, które pozornie nie są ze sobą związane. Z czasem widzimy jednak iż wszystkie wątki łączą się w jednym punkcie - 23 października 2002 roku. Wtedy właśnie oddział 42 czeczeńskich bojowników pod wodzą Mosara Basajewa szturmuje moskiweski teatr na Dubrowce, biorąc 800 zakładników. Grano wtedy pierwszy rosyjski musical wykonany wg. brodwayowskich wzorów, tytułowy "Nordost"

Oszczędne w formie monologi bohaterek przeplatają się. Poznajemy więc Żurę - czeczenkę, która traci męża na wojnie. Pałając chęcią zemsty przyłącza się do oddziału Mosara Basajewa, jako czarna wdowa, przyszła terrorystka samobójczyni. Tamara, łotweska lekarka, która wyjechała z ojczyzny dla męża - niestety jej Nikołaj, żołnierz, nie wytrzymał stresu powojennego... Trzecią bohaterką jest Olga, moskiewska księgowa, matka dwójki dzieci i kochająca żona. Aby spełnić marzenia córki, Olga ciężko oszczędza pieniądze na bilet na musical "Nordost"...

Zwraca uwagę totalna oszczędność w używaniu środków teatralnych. Bohaterki ubrane są w czarne kostiumy, praktycznie przywiązane do krzeseł. Grają głosem, dramatycznimi gestami. Ta skromność jeszcze bardziej potęguje wrażenie rozgrywającego się dramatu. Monologi zaczynają się przeplatać, bohaterki nawiązują bezpośrednie interakcje. Krzyk, płacz, łzy... Aktorki całkowicie wczuwają się w role, grają wprost perfekcyjnie. Nic nie zakłóca odbioru sztuki, bo tekst jest świetnie skompilowany. Nie padają ze sceny żadne zbędne słowa... Półtorej godziny mija w całkowitym napięciu.

Oglądamy szczyty sztuki aktorskiej. Olga, czyli Beata Bandurska budzi sympatie, jest bardzo ciepło sportretowana, a w miarę rozwoju akcji widać wyraźną przemianę. Uderza kontrast – z jednej strony mamy bohaterkę jedzącą w drodze do teatru praliny podarowane jej przez męża, z drugiej opisuje w jak poniżający sposób musiała załatwić swoje potrzeby fizjologiczne na oczach wszystkich zakładników… Anita Sokołowska czyli spektaklowa Tamara w swojej roli gra kilka punktów kulminacyjnych, które fenomenalnie rozgrywa.

Sztuka nie daje jasnych odpowiedzi. Wychodząc z teatru nie mamy jasnego obrazu, kto jest winny. Nie jest tak, że zła jest jedna strona. Sztuka pokazuje, że terroryzm jest zagrożeniem, z którym cywilizacja XXI w. musi się zmierzyć. Przykład Dubrowki uzmysławia nam, że przemoc uderza w miejsca, które wydają się bezpieczne. Spektakl pokazuje też, jak nakręca się spiralę nienawiści. Widzimy jak łatwo z normalnej obywatelki „zrobić” terrorystkę. Jak banalne powody decydują o tym, po której stronie barykady się znajdziemy, jak mało dzieli kobietę z ładunkiem wybuchowym obok pasa oraz tę niosącą pomoc rannym, na własne życzenie ryzykującą życiem…

Osobiście, jeśli mam być szczery to sztukę „Nordost” trzeba po prostu zobaczyć. Dramatyzm był tak duży, że było mi przez cały spektakl gorąco i z nerwów skróciłem sobie nieco paznokcie:). Jeśli miałbym podjąć się oceniania to „Nordost” dostaje 10/10, bo tak przejmującej sztuki nie widziałem dotychczas w bydgoskim teatrze. Polecam gorąco!

Teatr Polski im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy
Buchsteiner: Nordost
Tłumaczenie: Adam Nalepa
Opracowanie tekstu i reżyseria: Grażyna Kania
Scenografia: Anna Met
Muzyka: Maciej Szymborski
Reżyseria światła: Robert Łosicki
Polska prapremiera: 23 listopada 2007

[link widoczny dla zalogowanych]

FABIAN2

Maj 2009

26.05 Wtorek 17:00 Mała Scena TPB O zwierzętach
Elfriede Jelinek
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

26.05 Wtorek 20:00 Mała Scena TPB O zwierzętach
Elfriede Jelinek
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

27.05 Środa 17:00 Mała Scena TPB O zwierzętach
Elfriede Jelinek
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

27.05 Środa 20:00 Mała Scena TPB O zwierzętach
Elfriede Jelinek
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

kasiaw

dzięki.

FABIAN2

I Teatr Wybrzeże

10.05 niedziela

19.00

wg Księdza Heleny i Ostatniego zlotu Aniołów Mariana Pankowskiego
Ksiądz H., czyli Anioły w Amsterdamie
reżyseria: Bartosz Frąckowiak
scena: Malarnia
PRAPREMIERA

12.05wtorek
18.00photo

wg Księdza Heleny i Ostatniego zlotu Aniołów Mariana Pankowskiego
Ksiądz H., czyli Anioły w Amsterdamie
reżyseria: Bartosz Frąckowiak
scena: Malarnia

13.05środa

21.00

wg Księdza Heleny i Ostatniego zlotu Aniołów Mariana Pankowskiego
Ksiądz H., czyli Anioły w Amsterdamie
reżyseria: Bartosz Frąckowiak
scena: Malarnia
SPEKTAKL ZAPREZENTOWANY W RAMACH FESTIWALU RAPORT
IV edycji Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych R@port, czyli przeglądu najważniejszych i najciekawszych sztuk współczesnej sceny teatralnej kraju.

[link widoczny dla zalogowanych]

marta

Mam nadzieje ;ze Ania wklei tutaj artykuł o Lenie z dzisiejszego Teletygodnia.Ja nie mam skanera czynnego..nie mam jak.I dwa nowe zdjęcia..

Anna Z

Artykuł wkleilam w temacie serialowym, bo wyłącznie serialu dotyczy. A fotki wklejam w odpowiednim temacie.

FABIAN2

Czerwiec 2009

27.06 Sobota 17:00 Mała Scena TPB Łaknąć
Sarah Kane
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

27.06 Sobota 20:00 Mała Scena TPB Łaknąć
Sarah Kane
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

28.06 Niedziela 17:00 Mała Scena TPB Łaknąć
Sarah Kane
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

28.06 Niedziela 20:00 Mała Scena TPB Łaknąć
Sarah Kane
Reżyseria: Łukasz Chotkowski

[link widoczny dla zalogowanych]

FABIAN2

I ocena widza na temat gry Anity w Teatrze.

,, Nie spodziewałabym się,że osoba grająca w słabym serialu kobietę o charakterze bardziej flegmatycznym od bibliotekarki uprawiającej sporty ekstremalne w postaci gry w szachy albo( w przypływie nieokiełznanego szału) - czytania Potopu potrafi stworzyć tak świetną osobowość sceniczną- konkretnie chodzi mi o jej rolę/e w Witaj/Żegnaj. Jestem pod wrażeniem!,,

[link widoczny dla zalogowanych]

FABIAN2

07-05-2009
Felieton filmowy o Księdzu H.

Kim jest ksiądz Helena, na czym polega jej misja? Co może uratować świat w antyutopijnej wizji rzeczywistości? Czy kobiecość może odnowić religię i wspólnotę w świecie, z którego wycofał się Bóg?

Polecamy krótki felieton filmowy ukazujący prace nad spektaklem Ksiądz H., czyli Anioły w Amsterdamie, wg tekstów Mariana Pankowskiego. Usłyszymy w nim także reżysera, Bartosza Frąckowiaka i Anitę Sokołowską, odtwórczynię roli księdza Heleny.

Prapremiera spektaklu na scenie Malarnia Teatru Wybrzeże w Gdańsku już 13 maja.

Felieton znajdą Państwo na platformie filmowej Teatru Wybrzeże – [link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

parys

FABIAN2

Widz napisał to co widzi na ekranie i w Teatrze. A że postać którą Anita gra nie zawsze jest dobrze odbierana, to można poczytać i na róznych forach.. A widz na szczęście miał tą możliwość żeby ocenić jej poczynania i na deskach Teatru i jak widać , był pod wrażeniem.!!!!.
A nie ma się co oszukiwać rola serialowa do wybitnych nie należy.!!!